به بیان دیگر، HTTP : Hypertext Transfer Protocol پروتکلی برای تبدیل و انتقال فرامتن است. فرامتن، متنی است که بین مبدأ و مقصد از طریق ابرلینک‌ها جابه‌جا می‌شود.
پروتکل انتقال فرامتن، یک پروتکل کاربردی برای سیستم‌های اطلاعاتی ابررسانه‌ای، اشتراکی و توزیعی است. HTTP پایه تبادل داده در شبکه تارگستر جهانی است.
استاندارد HTTP حاصل همکاری بین کنسرسیوم شبکه تارگستر جهانی (W3C) و کارگروه مهندسی اینترنت (IETF) بوده است و اولین نسخه، HTTP 0.9 در سال 1992 تولید شد.
در ژوئن 1999 نسخه‌ای از HTTP ارائه شد که امروزه از آن استفاده می‌شود. این پروتکل به صورت آسنکرون بین سرور و کاربر کار می‌کند. به این معنی که زمان دریافت درخواست و پاسخ به آن الزاماً یکسان نیستند. در این پروتکل، کامپیوتر کاربر فقط از سرور درخواست و داده مورد نظر را دریافت می‌کند اما هیچ داده‌ای به سوی سرور نمی‌فرستد. در حالی که هر درخواست ارسالی به سرور از پاسخ درخواست‌های قبلی بی‌‌خبر است.
سیستم‌ها با استفاده از پروتکل انتقال فرامتن قادرند که بدون درنظر گرفتن نوع دیتا آن را انتقال دهند.
HTTP علاوه‌بر انتقال فرامتن کاربردهای دیگری نیز دارد؛ برای مثال در سرورهای نام دامنه و سیستم‌های مدیریت اشیاء توزیع‌شده (DOMS) به واسطه گسترش متدهای درخواست، کدهای خطا و هدرها به‌کار می‌رود.
هرگاه در نوشتن URL یک سایت از HTTP استفاده می‌شود، مرورگر وب، URL را به صورت درخواست درآورده و به سرور HTTP می‌فرستد. سرور، درخواست را بررسی کرده و سپس جواب مربوطه را بازمی‌گرداند که این جواب می‌تواند مرجع مورد نظر و یا کد خطا باشد. سپس مرورگر اینترنت پاسخ را بررسی کرده و محتویات آن‌را با توجه به نوع هدر نشان می‌دهد.
هدرها مشخص‌کننده محتویات دیتا هستند و انواع مختلفی دارند: متن، آوا، تصویر، اپلیکیشن و غیره.
استاندارد HTTP برای حفظ امنیت جابه‌جایی اطلاعات از هر پروتکلی که انتقال مطمئنی ارائه دهد، استفاده می‌کند. به‌طور معمول از پروتکلTCP/IP استفاده می‌شود. در پروتکل لایه‌ای TCP/IP که برای ارتباط دستگاه‌ها در شبکه و مسیریابی به وجود آمده‌است؛ بایستی آدرسIP یا نام میزبان و شماره درگاه را داشته باشیم.
